Τελευταία μηνύματα31
Γενική Συζήτηση / ΕΛΠΙΔΑ
« Τελευταίο μήνυμα από hara στις Μαρτίου 10, 2014, 09:43:47 μμ » ΕΛΠΙΔΑ
Υπάρχει ελπίδα. Αυτό ήταν το μήνυμα που πήρα την πρώτη φορά που πήγα σε όμαδες των FA . Οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί μου έδωσαν να καταλάβω πως υπάρχει ελπίδα και για μένα και για τον γιό μου ... Μπήκα μέσα στην όμαδα έχοντας χαμηλή αυτοεκτίμηση και πως να μην είχα αφού αισθανόμουν εντελώς αποτυχημένη σαν μητέρα,γεμάτη ενοχές ρίχνοντας όλες τις ευθύνες επάνω μου για τον λόγο που ο γιός μου έπεσε στις ουσίες είχα καθαρά και μόνο εγω την ευθύνη... Έχοντας επενδύσει τόσες προσδοκίες επάνω στα παιδιά μου, δίνοντάς τους τέτοιο βάρος χωρίς να γνωρίζω αν το ήθελαν ή και αν το άντεχαν περίμενα πολύ μεγάλα πράγματα απ' αυτούς και τίποτα απ' ότι προσδοκούσα δεν γινόταν , τίποτε δεν πήγαινε καλά.Όχι μόνο οι προσδοκίες μου δεν πραγματοποιόταν αντίθετα μπήκαμε σε περιπέτειες που ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι στο δικό μου σπίτι θα έμπαιναν τα ναρκωτικά. Ντροπή με είχε κυριεύσει, δεν τολμούσα να κυκλοφορήσω στους δρόμους , νόμιζα πως όλος ο κόσμος γνώριζαν τι γινόταν στο σπίτι μου και με κατ'εκριναν με τον χειρότερο τρόπο.Πώς τα είχα καταφέρει έτσι;...Δεν ήθελα να ζήσω. Απομονώθηκα, απομακρύνθηκα απο φίλους δεν ήθελα να κάνω παρέα με γνωστούς ,ρίγος με έπιανε όταν με ρωτούσαν -τί κάνουν τα παιδιά σου;Νόμιζα πως με ρωτούσαν ειρωνικά πως γνώριζαν για τον μικρό μου τον γιό. Που είχα κάνει το λάθος;.. Τότε άκουσα αυτό το υπάρχει ελπίδα μέσα στην όμαδα των FA και είδα μάτια να γελούν να μου σφίγγουν το χέρι και να μου λένε πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να έρχεσαι...Αισθάνθηκα ότι το εννοούσαν δεν είχαν διάθεση να με κρίνουν ούτε να μου ρίξουν ευθύνες.... Όχι πως πίστεψα αμέσως ότι σε αυτό το δωμάτιο γινόταν θαύματα, όμως κατάλαβα αμέσως πως δεν μπορεί και αυτοί οι άνθρωποι ,με το ίδιο πρόβλημα με μένα, μπορούσαν να συνεχίζουν την ζωή τους και να διαχειρίζονται το θέμα των ναρκωτικών χωρίς την παράνοια που είχε καταβάλει εμένα.Κάτι γινόταν εκεί μέσα και εγω θα πήγαινα να το ανακαλύψω.Ήταν και το άλλο πολύ σημαντικό για μένα πολλοί γονείς είχαν παιδιά που για χρόνια απείχαν απο ουσίες και αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο κίνητρο....Αφού αυτά τα παιδιά μπορούσαν χωρίς τα ναρκωτικά τότε ίσως μπορούσε και το δικό μου παιδί. Αυτή την ελπίδα πήρα απο την πρώτη μου επαφή με τις οικογενειακές ομάδες και σήμερα έντεκα χρόνια μετά συνεχίζω να πηγαίνω , συνεχίζω να βελτιώνω την ζωή μου και όταν έρθει κάποιος καινούργιος θέλω να είμαι εκεί να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω πως υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν και για το άτομο που τον έφερε στις ομάδες!!!
Υπάρχει ελπίδα. Αυτό ήταν το μήνυμα που πήρα την πρώτη φορά που πήγα σε όμαδες των FA . Οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί μου έδωσαν να καταλάβω πως υπάρχει ελπίδα και για μένα και για τον γιό μου ... Μπήκα μέσα στην όμαδα έχοντας χαμηλή αυτοεκτίμηση και πως να μην είχα αφού αισθανόμουν εντελώς αποτυχημένη σαν μητέρα,γεμάτη ενοχές ρίχνοντας όλες τις ευθύνες επάνω μου για τον λόγο που ο γιός μου έπεσε στις ουσίες είχα καθαρά και μόνο εγω την ευθύνη... Έχοντας επενδύσει τόσες προσδοκίες επάνω στα παιδιά μου, δίνοντάς τους τέτοιο βάρος χωρίς να γνωρίζω αν το ήθελαν ή και αν το άντεχαν περίμενα πολύ μεγάλα πράγματα απ' αυτούς και τίποτα απ' ότι προσδοκούσα δεν γινόταν , τίποτε δεν πήγαινε καλά.Όχι μόνο οι προσδοκίες μου δεν πραγματοποιόταν αντίθετα μπήκαμε σε περιπέτειες που ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι στο δικό μου σπίτι θα έμπαιναν τα ναρκωτικά. Ντροπή με είχε κυριεύσει, δεν τολμούσα να κυκλοφορήσω στους δρόμους , νόμιζα πως όλος ο κόσμος γνώριζαν τι γινόταν στο σπίτι μου και με κατ'εκριναν με τον χειρότερο τρόπο.Πώς τα είχα καταφέρει έτσι;...Δεν ήθελα να ζήσω. Απομονώθηκα, απομακρύνθηκα απο φίλους δεν ήθελα να κάνω παρέα με γνωστούς ,ρίγος με έπιανε όταν με ρωτούσαν -τί κάνουν τα παιδιά σου;Νόμιζα πως με ρωτούσαν ειρωνικά πως γνώριζαν για τον μικρό μου τον γιό. Που είχα κάνει το λάθος;.. Τότε άκουσα αυτό το υπάρχει ελπίδα μέσα στην όμαδα των FA και είδα μάτια να γελούν να μου σφίγγουν το χέρι και να μου λένε πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να έρχεσαι...Αισθάνθηκα ότι το εννοούσαν δεν είχαν διάθεση να με κρίνουν ούτε να μου ρίξουν ευθύνες.... Όχι πως πίστεψα αμέσως ότι σε αυτό το δωμάτιο γινόταν θαύματα, όμως κατάλαβα αμέσως πως δεν μπορεί και αυτοί οι άνθρωποι ,με το ίδιο πρόβλημα με μένα, μπορούσαν να συνεχίζουν την ζωή τους και να διαχειρίζονται το θέμα των ναρκωτικών χωρίς την παράνοια που είχε καταβάλει εμένα.Κάτι γινόταν εκεί μέσα και εγω θα πήγαινα να το ανακαλύψω.Ήταν και το άλλο πολύ σημαντικό για μένα πολλοί γονείς είχαν παιδιά που για χρόνια απείχαν απο ουσίες και αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο κίνητρο....Αφού αυτά τα παιδιά μπορούσαν χωρίς τα ναρκωτικά τότε ίσως μπορούσε και το δικό μου παιδί. Αυτή την ελπίδα πήρα απο την πρώτη μου επαφή με τις οικογενειακές ομάδες και σήμερα έντεκα χρόνια μετά συνεχίζω να πηγαίνω , συνεχίζω να βελτιώνω την ζωή μου και όταν έρθει κάποιος καινούργιος θέλω να είμαι εκεί να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω πως υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν και για το άτομο που τον έφερε στις ομάδες!!!