Έχω καιρό να γράψω. Αρκετό είναι η αλήθεια. Μάλλον τόσο καιρό η καρδία μου δεν μου το είχε πεί ακόμα. Είναι πράγματα που απλά δεν θέλω να πω, ούτε καν στον εαυτό μου. Είναι συναισθήματα που… Τώρα όμως έμαθα ότι μπορώ να λέω και αυτά τα λόγια, τα λόγια της καρδίας.
Πρόσφατα μου είπαν πως με θεωρούν δυνατό χαρακτήρα. Ειλικρινά; Δεν είμαι. Έγινα, γιατί έτσι έπρεπε. Δεν είμαι σκληρός άνθρωπος. Θα με χαρακτήριζα ρομαντική. Και κυρίως έναν άνθρωπο που πάντα ψάχνει μια ζεστή αγκαλιά για να χωθεί.
Για πολλά χρόνια έψαχνα το ιδανικό. Είτε αυτό ήταν σπουδές, είτε δουλειά, είτε σπίτι, είτε σύντροφο. Υπήρχε μία «εικόνα» στο μυαλό μου για καθε ένα άπο όλα αυτά, και εγώ έτρεχα για να βρώ και να φτιάξω για μένα αυτή την «εικόνα». Ότι δεν ταιρίαζε σε αυτές τις εικόνες, είχα μάθει να το αφήνω. Απλά δεν ταιρίαζε. Μου μιλούσε θυμάμαι τότε η καρδία μου αλλά που να την ακούσω εγώ.
Πότε δεν την άκουσα και το αποτέλεσμα ήταν ότι ποτέ δεν μίλησα.....
Και ξέρετε τι συμβαίνει ότι δεν μιλάς; Αν δεν ρωτήσεις λένε η απάντηση ΠΑΝΤΑ είναι «όχι».
Ρώτησα πότε εγώ την καρδία μου γιατί πονάει; Την ρώτησα τι θέλει να μου πεί; Σιγά μην το έκανα. Την έπνιγα και αυτή και τα συναισθήματα μου.
Και αυτή τη στιγμή που το γράφω τα μάτια μου κοκκινίζουν.
Επρέπε να έρθουν τα ναρκωτικά, για να αρχίσω να καταλαβαίνω τι κάνω;. Ίσως
Έπρεπε ο πόνος να κυριαρχήσει σε όλο μου το σώμα, έπρεπε η παραφρωσύνη να νικήσει την λογική μου, έπρεπε ο φόβος να καταστρέψει κάθε ελπίδα και πίστη μέσα μου, για να καταλάβω ότι πρέπει να αρχίσω να μιλάω με την καρδία.
Έπρεπε να ζώ μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες. Έπρεπε να ζώ με ανθρώπους που μιλάνε χωρίς ουσία και χωρίς να λένε αυτό που πραγματικά θέλουν ή και αισθάνονται. Και τι ήμασταν…άνθρωποι ρομπότ, μηχανές.
Δεν θέλω να ζω σε τέτοιο κόσμο. Σε ένα κόσμο που όλοι φοβούνται να μιλήσουν. Κι εγώ μέσα σε όλους.
Η ομάδα μου με έμαθε να μιλάω απο καρδίας. Μόνο τότε «βρήκα την αλήθεια μου», μόνο τότε άρχισα να παίρνω βοήθεια.
Το υπόσχομαι λοιπόν, όχι στο κόσμο. Στον εαυτό μου.
Ίσως να τα καταφέρω. Ίσως και όχι. Αξίζει τη προσπάθεια όμως. Σωστά;
Υπόσχεση. Όχι σε κάποιο άτομο. Αλλά στον εαυτό μου.
Μπορείς να ξεγελάσεις τον κόσμο, αλλά ποτέ τον εαυτό σου.
Μιλήστε ρε παιδιά. Να λέτε όλα όσα νιώθετε. Ίσως νιώσετε κι ευάλωτοι με το να μιλάτε, αλλά τουλάχιστον θα είστε πιο αληθινοί από ποτέ.
Βασικά θα μοιράζεστε… Μας λείπει αυτό στις μέρες μας… Μας λείπει πολύ…
Κι εμένα μου έχει λείψει πολύ να λέω όσα νιώθω.
Να μιλάτε με τη καρδιά… Αυτή ξέρει την αλήθεια…
