Γιατί το παιδί μου παίρνει ή πήρε ναρκωτικά;

[GeorgeM Thessaloniki]

Αυτή είναι μια ερώτηση που πονάει. Αυτό το "γιατί" είναι το πρώτο που παίρνει την ηρεμία και το μυαλό ενός γονιού και σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου.
Οι ερωτήσεις έρχονται σαν τον χείμαρρο.
Μήπως φταίω εγώ που δεν το πρόσεξα πιο πολύ;
Μήπως φταίει ο/η σύζυγός μου που δεν ήταν πιο αυστηρός/ή ;
Μήπως είναι οι παρέες που κάνει;
Μήπως μας τιμωρεί ο Θεός;
Μήπως φταίει που χώρισα γιατί δεν άντεχα το σύζυγό μου;
Μήπως το πιέσαμε πολύ το παιδί κι είχαμε υπερβολικές προσδοκίες;
Μήπως φταίει το σχολείο, οι δάσκαλοι, η κοινωνία που ζούμε;
Γιατί να φταίμε εμείς που του δίναμε τα πάντα και είχε πάντα ότι χρειαζόταν και ότι ήθελε.
Έχω ακούσει γονείς να λένε "Μόνος του τα πήρε, δεν του τα έδωσα εγώ, ας κόψει το κεφάλι του να πάει να γίνει καλά, εγώ θα κοιτάξω τον δικό μου εαυτό και τη δική μου ηρεμία".
Αν είναι ένας γονιός ήσυχος και καλά μ' αυτή τη σκληρή και αποστασιοποιημένη τοποθέτηση, με γεια του με χαρά του.
Εμένα πάντως δεν μου κάνει 100% νόημα αυτή η τοποθέτηση, δεν μου κάθεται καλά στο στομάχι, γιατί πάντα έρχεται στο μυαλό μου η ερώτηση, "Πού και πώς συνέβαλα εγώ στο να αναπτυχθεί αυτή η αρρωστημένη κατάσταση μέσα στην οικογένειά μου;" "Ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί;"
Η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή, ούτε πάντα προφανής.
Μερικές φορές είναι σαν την ιστορία με τον ελέφαντα και τους τυφλούς.
Φέρανε μερικούς τυφλούς μπροστά σ' έναν ελέφαντα και τους είπαν να τον περιγράψουν με τι μοιάζει.
Ένας πιάνει την προβοσκίδα και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένα φίδι. Ένας άλλος περιεργάζεται ένα από τα πόδια του ελέφαντα και τα περιγράφει σαν ένα δέντρο. Ένας τρίτος βρίσκει την ουρά του ελέφαντα και ανακοινώνει ότι είναι ένα σχοινί. Και ο τέταρτος τυφλός άνδρας, ανακαλύπτοντας την πλευρά του ελέφαντα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένας τοίχος.
Όλοι είχαν λίγο δίκιο.
Κι εγώ αυτή τη στιγμή ίσως έχω καταλήξει να πιστεύω για την κόρη μου ότι ήταν η περιέργειά της, η ελαφρότητα που έπαιρνε τα πράγματα καθώς και η αποτυχία της οικογένειάς μου να μεταδώσει σωστά πρότυπα και αξίες σ' αυτήν.
Πάντα όμως πηγαίνοντας στις ομάδες κρατώ στο μυαλό μου ότι ίσως ακόμη δεν έχω όλη την εικόνα, ίσως είμαι κι εγώ ένας τυφλός που γνωρίζει μόνο μέρος της αλήθειας και θα χρειάζομαι πάντα τη βοήθεια και των άλλων γονιών που βλέπουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία που δεν βλέπω εγώ.
Θα χαρώ να ακούσω και άλλους γονείς για τη δική τους εμπειρία στο θέμα.
Γιώργος Μ. Θεσσαλονίκη

[nina]

Ενδιαφέρουσα η ερώτηση και η τοποθέτηση.
Προσωπικά μετά απο 13 χρόνια δουλειάς στις ομάδες - δεν θα βάλω τα πριν απο αυτές- θα σας πω φίλοι μου ότι ακόμα δεν έχω καμία, μα ΚΑΜΙΑ απάντηση σε αυτό το γιατί.
Κάποτε που ρώτησα το παιδί μου: Γιατί;  Μου απάντησε Μάνα μην βασανίζεσαι, δεν φταίς εσύ.
Έτσι απλά. Μη επιτρέποντας να δοθεί συνέχεια στην κουβέντα.  Πιστεύω, απο διαίσθηση, ότι ούτε ο ίδιος μπορεί να δώσει σαφή απάντηση σε αυτό το γιατί.
Αντιλαμβάνομαι όμως ότι δεν έχει πλέον και τόση αξία. Το νερό δεν γυρνάει στην πηγή.
Οπότε το μόνο που μένει είναι να κυλήσει σε χωράφια που είναι γόνιμα για όλους μας. Για εκείνον, για εμένα, για κάθε άλλο άτομο που συνυπάρχουμε.
Σίγουρα ΔΕΝ δέχομαι το ''εγώ δεν του τα έδωσα, ας πάει να βρει τις άκρες του''  Νοιάζομαι για αυτόν, πάντα θα νοιάζομαι, θέλω να είναι καλά στην ψυχή και στο σώμα και θα υποστηρίξω με κάθε τρόπο κάθε θετική ενέργειά του.
Η ανάρρωση του καθενός είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση. Η υποστήριξη σε κάθε θετικό είναι υπόθεση όλων μας

[δεσποινα]

Αυτή είναι μια ερώτηση που πονάει. Αυτό το "γιατί" είναι το πρώτο που παίρνει την ηρεμία και το μυαλό ενός γονιού και σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου.
Οι ερωτήσεις έρχονται σαν τον χείμαρρο.
Μήπως φταίω εγώ που δεν το πρόσεξα πιο πολύ;
Μήπως φταίει ο/η σύζυγός μου που δεν ήταν πιο αυστηρός/ή ;
Μήπως είναι οι παρέες που κάνει;
Μήπως μας τιμωρεί ο Θεός;
Μήπως φταίει που χώρισα γιατί δεν άντεχα το σύζυγό μου;
Μήπως το πιέσαμε πολύ το παιδί κι είχαμε υπερβολικές προσδοκίες;
Μήπως φταίει το σχολείο, οι δάσκαλοι, η κοινωνία που ζούμε;
Γιατί να φταίμε εμείς που του δίναμε τα πάντα και είχε πάντα ότι χρειαζόταν και ότι ήθελε.
Έχω ακούσει γονείς να λένε "Μόνος του τα πήρε, δεν του τα έδωσα εγώ, ας κόψει το κεφάλι του να πάει να γίνει καλά, εγώ θα κοιτάξω τον δικό μου εαυτό και τη δική μου ηρεμία".
Αν είναι ένας γονιός ήσυχος και καλά μ' αυτή τη σκληρή και αποστασιοποιημένη τοποθέτηση, με γεια του με χαρά του.
Εμένα πάντως δεν μου κάνει 100% νόημα αυτή η τοποθέτηση, δεν μου κάθεται καλά στο στομάχι, γιατί πάντα έρχεται στο μυαλό μου η ερώτηση, "Πού και πώς συνέβαλα εγώ στο να αναπτυχθεί αυτή η αρρωστημένη κατάσταση μέσα στην οικογένειά μου;" "Ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί;"
Η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή, ούτε πάντα προφανής.
Μερικές φορές είναι σαν την ιστορία με τον ελέφαντα και τους τυφλούς.
Φέρανε μερικούς τυφλούς μπροστά σ' έναν ελέφαντα και τους είπαν να τον περιγράψουν με τι μοιάζει.
Ένας πιάνει την προβοσκίδα και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένα φίδι. Ένας άλλος περιεργάζεται ένα από τα πόδια του ελέφαντα και τα περιγράφει σαν ένα δέντρο. Ένας τρίτος βρίσκει την ουρά του ελέφαντα και ανακοινώνει ότι είναι ένα σχοινί. Και ο τέταρτος τυφλός άνδρας, ανακαλύπτοντας την πλευρά του ελέφαντα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένας τοίχος.
Όλοι είχαν λίγο δίκιο.
Κι εγώ αυτή τη στιγμή ίσως έχω καταλήξει να πιστεύω για την κόρη μου ότι ήταν η περιέργειά της, η ελαφρότητα που έπαιρνε τα πράγματα καθώς και η αποτυχία της οικογένειάς μου να μεταδώσει σωστά πρότυπα και αξίες σ' αυτήν.
Πάντα όμως πηγαίνοντας στις ομάδες κρατώ στο μυαλό μου ότι ίσως ακόμη δεν έχω όλη την εικόνα, ίσως είμαι κι εγώ ένας τυφλός που γνωρίζει μόνο μέρος της αλήθειας και θα χρειάζομαι πάντα τη βοήθεια και των άλλων γονιών που βλέπουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία που δεν βλέπω εγώ.
Θα χαρώ να ακούσω και άλλους γονείς για τη δική τους εμπειρία στο θέμα.
Γιώργος Μ.

Η κόρη μου πάντως από ο,τι έχω καταλάβει είχε καταθλιψη και έψαχνε τρόπο να ανακουφιστεί. Ξεκινώντας από τα ήπια ναρκωτικά γινόταν αμέσως ευτυχισμένη κ λειτουργική σαν τους άλλους. Από έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτά που λένε οι μεγάλοι και η κοινωνία, δεν έλαβε υπόψη της την ενημέρωση περί ναρκωτικών. Θεωρούσε ότι τα ναρκωτικά είναι η αληθινή οδός για την απελευθέρωση του ανθρώπου.  Και η έλλειψη εμπιστοσύνης ξεκινούσε από τα προβλήματα επικοινωνίας εντός της οικογενειας μου .

[GeorgeM Thessaloniki]

Εντάξει ευχαριστώ για τις απαντήσεις αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε εξαντλήσει το θέμα ακόμα. Εξακολουθώ να τα ερευνώ. Το "γιατί" μπορεί να έχει πολλές έννοιες. Μερικές φορές είναι το "γιατί σε μένα" να συμβεί αυτό, ή "γιατί το δικό μου παιδί". Εγώ δεν το θέτω από περιέργεια ή από παράπονο για τη ζωή μου και τη μοίρα μου αλλά επειδή έχω μάθει να βλέπω τα ναρκωτικά και τον εθισμό σαν σύμπτωμα περισσότερο μιας βαθύτερης αρρώστιας. Και νοιώθω ότι αν θέλω να βοηθήσω με κάποιο τρόπο το παιδί μου, το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός κι αν το χτυπήσουμε στη ρίζα του. Μπορεί να έχει κάποιος μερική αποχή από τα ναρκωτικά, αλλά αν δεν φύγει και δεν χτυπηθεί η ρίζα του προβλήματος, τα συμπτώματα του να ψάχνει κανείς πατερίτσες για την αναπηρία του θα ξαναεμφανιστούν είτε με έναν άλλο εθισμό είτε με κάποιες εμμονές ή με μια συνεχή κατάθλιψη, έτσι τουλάχιστον πιστεύω αυτή τη στιγμή.
Οπότε δεν βλέπω τα ναρκωτικά σαν την αρρώστια, αλλά σαν ένα σύμπτωμα μιας αόρατης και καλά κρυμμένης αρρώστιας που δεν μας λέει εύκολα το όνομά της!
Τι λέτε γι' αυτό;